Vrijdag 20 februari 2004 – Sijsjes en Groene Harten

Een gelukzalig gevoel trok vanmorgen door me heen toen ik door een lichtbevroren Prielenbos slenterde en ineens de boomtoppen hoorde zingen: sijsjes! Het was geen grote groep, ik telde er uiteindelijk 13. Als zo’n zwerm even uitrust van het eten en in het zonnetje gaat zitten kwetteren, lijkt het net of de hele omgeving vervuld wordt van hun aangenaam gezang, net of er veel meer zitten, echt genieten geblazen.

De vogels waren aan het eten van de gedroogde zaden van elzen die in zgn. elzenproppen zitten, het Prielenbos barst daarvan. Verder was het vrij rustig, wat kool- en pimpelmezen, een kleine groep staartmezen, wat ratelende winterkoninkjes, een miauwende buizerd en op afstand, in de Plas van Wiegel, de eerste roffelende grote specht, hij is al bezig zijn territorium af te bakenen. In het Prielenbos ook het eerste bloeiende kleine hoefblad. In de Grote Polder 5 kleine zwanen, in De Wilck 2 mannen grote zaagbek.

Vrouwtjes sijzen (Carduelis spinus – Eurasian Siskin; female) zijn minder opvallend dan mannetjes, maar ook erg lief! Alle vier de foto’s zijn vanmorgen in het Prielenbos gemaakt, zoals altijd alle foto’s gemaakt zijn op de dag dat ze in Vogeldagboek worden gepubliceerd, anders zet ik de datum van opname erbij.

Op mijn manifest Hoe Groen is ons Hart van afgelopen dinsdag heb ik flink wat reacties gehad, bedankt! Ze waren allemaal instemmend: de politiek moet ervoor zorgen dat onvervangbare flora en fauna gespaard blijft en de politiek, ónze vertegenwoordigers, moet met samenhangende plannen komen en niet overal steeds stukjes natuur inpikken.

Ook was er de vraag wat ik met deze aflevering van Vogeldagboek doe, of wat ermee gedaan kan worden. In de eerste plaats gaat Vogeldagboek naar een steeds groeiend aantal e-maillezers, van wie er ook in de politiek zitten, die beleidsmaker zijn, in natuurorganisaties actief zijn. Bovendien heb ik dit Vogeldagboek nog extra naar een aantal instanties gestuurd. Deze week is juist de grens van vierhonderd e-maillezers overschreden, de teller staat op 405; bovendien brengen dagelijks ruim honderd mensen een bezoek aan de website van Vogeldagboek.

Sijzen (Carduelis spinus – Eurasian Siskin; male) behoren tot mijn lievelingsvogels. Ze komen zó vriendelijk over (als je stil bent, komen ze ook best dichtbij), ze bungelen zo grappig aan de elzenproppen, ze hebben een aangename zang. Helaas als broedvogel schaars, in sommige jaren helemaal afwezig. Op deze twee foto’s een man sijs met zijn zwarte kopkapje dat op de foto boven door de wind omhoog wordt geblazen.

Vogeldagboek is een ‘openbare’ natuurrubriek, iedereen mag ermee doen en laten wat hij of zij wil: doorsturen naar kennissen, naar bekende politici of ambtenaren, het mag gepubliceerd worden waar men maar wil (altijd met bronvermelding) enz.

Er was ook een hartenkreet: het is allemaal zo frustrerend wat er gebeurt en je kan er zo weinig aan doen. Ik erger me ook regelmatig aan dingen die ik om me heen zie. Daarom heb ik die rubriek geschreven. Intussen voer ik ook ondershands correspondentie met en actie tegen misstanden. Het zijn allemaal kleinschalige acties, helpt het? Soms wel, vaak niet.

Maar ik ga ermee door (het lukt mij wel vanachter mijn computer activiteiten te ontplooien, helaas ben ik door ziekte niet in staat hartige gesprekken e.d. te voeren tussen vier muren) en dan is het altijd bemoedigend om positieve reacties te krijgen, zoals bijvoorbeeld deze week een antwoord van een lokale politieke partij: “Hartelijk dank voor je inspirerende bericht. We zullen er zo mogelijk ons voordeel mee doen.”

Ik ben geen actievoerder en zal/wil dat niet worden ook. Nu en dan mijn stem laten horen, dat wel, omdat ‘zij’ anders denken dat hun beslissingen niemand interesseert, dat ‘zij’ ongestoord hun gang kunnen gaan. Maar voor de rest: je ‘functioneel’ boos maken is goed, maar doe dat maar heel af en toe, en geniet vooral met volle teugen van al het moois dat je bij het grasduinen tegen kan komen. Ik zal daarover blijven berichten!