Donderdag 20 februari 2003 – Waterrallen in de zon

Een boodschap in Haarlem vormde een mooie aanleiding om op de terugweg de Amsterdamse Waterleidingduinen in te duiken. De ingang Oase lag in de rijrichting, in de Oranjekom was het meteen raak: 3 mannen en 5 vrouwen grote zaagbek, honderden fluitende en krakende krakeenden, dodaarzen, kuifeenden, ’t viel me op dat er hier geen smienten zaten. Iets verderop graasde een ree.

Reeën (Capreolus capreolus) zijn meestal nogal schuw, maar deze bleef kalm tussen de doornige struiken eten, zelfs toen wandelaars dichtbij passeerden.

En toen werd het stil. Het was zo’n winterse dag om in te lijsten, volop zon, weinig wind, heel aangenaam, maar de vogels lieten verstek gaan. Als je een koolmees zag of hoorde, was dat al heel wat. In de bijna overal dichtgevroren watergangen dommelden nog wel wat meerkoeten en eenden en doken de onvermoeibare dodaarzen, maar dat was het dan wel.

Op de Schulpendam een tijdje in de zon gezeten, en ineens lieten twee waterrallen zich zien, ze scharrelden onbezorgd tussen de keien aan de waterrand, de een was duidelijk groter dan de ander, het zijn prachtige vogels met hun rode snavels en witte flankstrepen. Na een poosje vlogen ze weg. Verder nog wat grote bonte spechten, goudhaantjes, vinken en buizerds, regelmatig miauwden ze boven het duinlandschap. Op de terugweg nog even De Wilck ingedoken, het echtpaar slechtvalk zat op de weilanden te zonnen.

Waterrallen (Rallus aquaticus) komen veel voor in de AWD, maar je moet ze maar net te zien krijgen! Deze vogel poseerde in tegenlicht voordat hij/zij naar de andere oever vloog. Verder een niet al te scherpe foto van twee waterrallen, maar wanneer vang je nou twee van zulke verscholen levende vogels in één beeld?

Kramsvogel (Turdus pilarus) lest zijn dorst in een niet bevroren watergang.