Een watersnip, de naam zegt het al, houdt van water. Zijn geliefde broedplaats ligt in natte graslanden en moerassen. Hoewel deze situatie in natuurgebieden weer een beetje hersteld wordt, houdt de afname in de afgelopen decennia van geschikte dus natte nestelgelegenheid gelijke tred met de afname van het aantal broedgevallen. In de jaren zeventig tussen de 5500 en 10.000 (Sovon Broedatlas), rond de eeuwwisseling nog maar zo'n 1400 paartjes.



Jammer, want het zijn toch van die mooie vogels! Als ze met hun lange, dikke snavel in de modder aan het peuren zijn en de zon schijnt op hun gele strepen, lijkt wel of er goud vanaf spat. Zelf stoppen ze nu en dan even met hun geboor om met hun grote ogen, soms met de kop iets scheef, om zich heen te kijken, alsof ze zich verwonderen over de geneugten van het sliklopen. Hoewel.... waarschijnlijker lijkt het dat ze opletten of er zo'n gevaarlijke sperwer of slechtvalk in de buurt is!



Als hun buik vol zit, kruipen ze tussen het riet of in de begroeiing. Hun bruine en geel gestreepte lijf is dan heel moeilijk te ontdekken, zo passen hun kleuren bij de vegetatie. Bovendien kunnen ze heel lang heel stil zitten. Ik heb het vanuit de Amaliahut meegemaakt dat, ook al zitten ze dichtbij, je ze pas tussen het gesneden riet ziet als ze zich bewegen.

Ik heb het nooit gehoord, maar als de mannetjes verliefd zijn en indruk op de vrouwtjes willen maken, vliegen ze zo hoog als het oog reikt om tijdens de daling lucht tussen hun gespreide staartveren door te laten glijden wat een blatend geluid veroorzaakt. Daaraan heeft de vogel tal van bijnamen te danken, zoals hemelgeit, luchtschaap, weerlam.

Op het ogenblik kan je deze mooie vogels prachtig bewonderen op de Starrevaart. Zoek een slikplaatje op, bijvoorbeeld aan de noordkant waar de porseleinhoentjes zitten, en ga stil staan kijken. Ze komen dan heel dichtbij, zullen even naar je kijken en vervolgens met snelle, schokkende bewegingen allerlei diertjes naar binnen werken. Gisteren heb ik bij de Starrevaart extra aandacht aan watersnippen geschonken en het gefotografeerde resultaat staat in dit Vogeldagboek. Van de bovenste snip heb ik een foto voor het bureaublad gemaakt.



De egels zijn verdwenen. Vrijdag dook er ineens een tweede egel in de tuin op en hoorde ik paringsgeluiden. Zaterdag was er nog wat geritsel in het nest, maar daarna niets meer, het nest is verlaten. Ook diverse buren waar de egel(s) kwam(en), hebben sindsdien niets meer gehoord of gezien.

Aanvankelijk dacht ik dat de egel geworpen had, dat kwam aardig overeen met de geboortedatum vorig jaar van de zeven jonkies. Maar nu lijkt het erop dat de egel nog moest paren en dat ze er daarna vandoor is gegaan. Maar omdat ze haar nest toch al weer gebruikt heeft, hoop ik er een beetje op dat ze alsnog haar kleintjes in onze tuin ter wereld komt brengen. Wordt vervolgd.