Het blauw van haar ogen maakt me op slag een verloren man.
Het blauw, zo diep dat je er volgens dichters in kan verdrinken.
Als de zon over het ijs in haar kijkers kaatst, zweemt het naar hemelsblauw
waarin je eindeloos kan vliegen.
Een naam heeft ze niet, ze is van alles, een nazaat van multigenerische ouders.
Anser en Branta.
Haar naam staat helemaal onderaan de lijst, soms helemaal nergens.
Soepeend of soepgans, Anser knorr. Vogelvrij.
Een product van menselijke aanmatiging om genetische streken uit te halen,
om te laten zien dat we de baas zijn over de dieren.
Nieuwe soorten scheppen. En naar believen doden.
Tegen de wil van Bijbel, Koran, Thora en Fatsoen.
Ze blijft me aankijken. Zie ik trots in haar ogen?
Hooghartigheid in haar houding? Omdat ik bruine ogen heb en niet kan vliegen?
Of zie ik een weerspiegeling van menselijke ijdelheid?
Ze laat zich stil vereeuwigen.
Misschien is het wel een man.
