Vanuit het luie bed drongen de buitengeluiden vanmorgen gedempt door: mist. De natte grijze deken bleef lang hangen, maar daarna werden we getracteerd op een van die zeldzaam fraaie late-herfstdagen, volop zon en een zeer aangename temperatuur.

In de loop van de middag naar De Wilck gegaan. Het was erg rustig, vier buizerds zorgden voor wat onrust maar de meeste vogels leken ook lekker op de weilanden te luieren. Op een grote zilverreiger na die in het geriefbosje pontificaal op de hoogste tak stond. Ik hoorde dat voor de Amaliahut een waterral zat te zonnen. De kans dat de vogel zich een paar uur later nog of weer zou laten zien, was erg klein, toch even doorgereden.


Waterral (Rallus aquaticus - Water Rail) voor de Amaliahut in Hazerswoude-Dorp.

En daar zat zowaar de(zelfde?) waterral tegen het riet. De zon was in die hoek inmiddels verdwenen maar hij liet zich een aantal minuten prachtig bekijken voordat een krakeend hem wegjoeg. Wat later kwam hij vlak voor de hut kijken, maar daar was hij snel verdwenen. Zijn kiep-kiep was nog een paar minuten lang in het riet te horen.